Uniwersum: Aoishiro
Pairing: Kohaku&Syouko
Dozwolone od: 17+
Gatunek tekstu: soft angst
Ostrzeżenia: spoilery do gry
Notka autorska: Ending LI (Kohaku's happy ending).
Siedziałam na tarasie i piłam herbatę, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi. Chociaż to za słabe określenie, bo ktoś walił w nie pięścią tak mocno, że zastanawiałam się, kiedy wylecą z zawiasów.
Nie miałam zamiaru ich otwierać. Syouko była w pracy, a ktokolwiek, kto mógł wiedzieć, gdzie mieszkamy, musiał być jej znajomym.
Upiłam kolejny łyk herbaty i wzięłam głęboki wdech. Świeże powietrze dostało się do moich kilkusetletnich płuc, kiedy usłyszałam głuchy dźwięk i skrzypnięcie desek od płotu.
...ktoś się do nas włamał, czy co?
Wstałam i złapałam swój miecz, w drugiej ręce wciąż trzymając kubek z herbatą. Przeszłam kilka kroków i wtedy zobaczyłam ją.
Onikiri. Stała zadowolona za płotem, opierając się o niebezpiecznie wyginające się deski plecami. Po mojej stronie, na zielonej trawie, siedziała ta białowłosa dziewczynka, którą kiedyś dawno temu widziałam w sanktuarium rodu Nekata.
- Co ty tu robisz? - spytałam.
Kyan nawet się nie odwróciła.
- Osa prosiła, bym sprawdziła, czy ta mała żyje - odparła. - Jak więc widzisz, ma się dobrze. Ale nie chciałam jej tam zostawiać, a mój szef na bank kazałby mi ją zabić, więc przyniosłam ją tutaj.
- I co niby mam teraz z nią zrobić? - podeszłam do dziewczynki i pomogłam jej wstać.
Mruknęła coś tylko i spuściła wzrok.
Racja. Syouko mówiła, że to dziecko jest nieme.
- A bo ja wiem? Możecie robić za mamę-mamę i mamę-tatę dla niej, jak chcecie - Kyan zachichotała i rzuciła mi złośliwe spojrzenie. - Pa, onmyouji~
I po prostu sobie poszła.
Podałam dziewczynce herbatę i westchnęłam. W co ta moja ukochana znowu nas wpakowała?
* * *
- Wróciłam! - usłyszałam z przedpokoju, układając z Nami puzzle. Dziewczynka momentalnie odwróciła się w stronę, z której dobiegł głos Syouko.
Po chwili ona sama zjawiła się w progu. Najpierw spojrzała na Nami, potem przeniosła wzrok na mnie i napotkała moje mordercze spojrzenie, więc wróciła do patrzenia na dziewczynkę.
- Nie zestarzała się ani trochę - stwierdziła odkrywczo, wpatrując się w nią przez dobrą chwilę.
- Podałaś onikiri nasz adres - powiedziałam oschle. - Przyszła tu bez zapowiedzi, podrzuciła to dziecko i sobie poszła, jak jakaś kukułka.
- Nie ma jej tu? - Syouko zamrugała. - Myślałam, że chociaż przedyskutujemy, co teraz.
- Syouko - wstałam i podeszłam do niej. - Ta mała potrzebuje miejsca, gdzie się nią zajmą. Tymczasem ty już ukrywasz jedną nadnaturalną istotę w swoim domu, sama prawdopodobnie mając życie przedłużone przez moce Oyasu. Jak chcesz ochronić zarówno mnie, jak i Nami?
- Właśnie to chciałam omówić z Migiwą - Syouko westchnęła ciężko. - Nie wiem, czy Nami może tu zostać. Wiem, że nie powinna. Ale jedyną osobą, której zaryzykowałabym powiedzenie wszystkiego, jest Yasumi.
- Dlaczego ona?
- Bo Nami miała słabość zarówno do mnie, jak i do niej. Do Yasumi w sumie nawet większą - stwierdziła Syouko. - Przepraszam, Kohaku. Nie wiedziałam, że ta głupia dziewucha załatwi to w taki idiotyczny sposób. Myślałam, że chociaż do mnie zadzwoni, tymczasem tylko wysłała mi smsa o treści "Dycha" i tyle.
- Ta onikiri... - potarłam skronie i spojrzałam na Nami dalej układającą puzzle. Jej długie loki spływały na podłogę, przez co wyglądały, jak fale obmywające brzeg morza. - Możemy zadzwonić do Yasumi. I tak kiedyś musimy zaangażować chociaż jedną osobę, która będzie powiernikiem naszego sekretu.
- Teraz mamy dwa - Syouko oparła się o moje ramię. - Trzy, jeśli liczyć fakt, że prawdopodobnie będę żyć dwieście lat.
- Cztery. Zapomniałaś, że nie wszyscy wiedzą o naszym związku - dodałam, tykając ją w nos.
- Japonia jest dość konserwatywnym krajem, Kohaku - stwierdziła Syouko.
- Żyję za długo, by się tym przejmować - wzruszyłam ramionami i położyłam dłoń na piersi Syouko. - Myślę, że Nami nie będzie miała nic przeciwko, jeśli znowu trochę zgorszymy sąsiadów.
- Oni nas nie usłyszą, ale ona...
- W takim razie postaramy się być cicho - uśmiechnęłam się lubieżnie, po czym złożyłam na ustach Syouko namiętny pocałunek.
I nawet jeśli znalazłyśmy później Nami zasłaniającą głowę poduszką, bo ani trochę nie udało nam się być cicho, to wiedziałam, że prędzej czy później ta mała demonica przywyknie do tego, że nie jesteśmy ani trochę grzeczne.
The end
